Yeşil Tünel

"Ah, benim de güçsüz olduğum söylenemez sanırım."

Gözlerini anında Cage’e çevirdi, o çoktan bir kurt-adama dönüşmüştü. Birden kendini kaybedeceğini sandı ama sonra kendini engelledi, yanında bir kurt-adam varken ve bu kadar gençken kendisini engelleyebilmesi çok iyi bir şeydi. Sonra bal rengi gözleriyle onu izledi. Çok büyüktü, neredeyse Claudia’nın boyuna yetişiyordu. Kahverengi uzun tüylerini rüzgâr dalgalandırdı, sonra çok yüksek bir sesle uludu. Güçlü bir hayvana benziyordu ayaklarına bakılacak olursa… Soluk renkli ellerini kurdun kendi derisine zıt parlak mı parlak kahverengi tüylerinde gezdirdi. Sıcacık teni kendisinin buz tenini yakıyor gibiydi, fakat alıştı. Gözleri aya dikili şekilde alaycı fakat aslında tatlı bir ses tonuyla “Gördüm, güçsüz değilmişsin. Fakat ben de değilim, sana yaptıklarım hafifti.” dedi. Sonra içini bir pişmanlık kapladı, melek yüzüne bir gölge çöküverdi. Konuyu kapatmak istercesine ince tiz sesiyle bir şarkı mırıldandı. Melodik sesi ağaçlara çarpıyor ve de rüzgâr tarafından emiliyordu, öylesine güzel bir senfoniydi ki bu…

Ay tüm güzelliğiyle karşısındaydı. Bu ölümsüz ömründe defalarca gördüğü ay, yine karşısındaydı. İki tarafında ağaçlar, yerde ölü yapraklar ve sanki oraya özellikle yerleştirilmiş-ortalanmış dolunay. Cılız ve solgun ışıkları Claudia’ya ulaşır ulaşmaz bu gecenin başlangıcını düşündü. Ve sonra şimdiki durumunu. Yüzünde bir gamze belirdi, yıpranmış olsa da. Normalde olmayan bir heyecan dalgası doldurdu, donmuş minik gamzeyi. Gözleriyle kendine mühürlenmiş kurda baktı. Mühürlenmenin nasıl bir duygu olduğunu bilmiyordu fakat kendini bu kurt-adama kaptırdığının farkındaydı. Evet, imkânsızdı zaten imkânsızlıklar güzeldi onun yaşamında. Ömründe devirdiği koca bir asırda yüreğinde hiçbir his yoktu şu güne kadar. Sarı saçlarıyla oynamaya başlamıştı, sevildiğini bilmenin güzel bir duygu olduğunu düşündü. Kendisi defalarca insanları etkilemişti, cezp etmişti fakat hiçbiri bu kurt-adamın ona beslediği duygularla boy ölçüşemezdi. İnsanlar hep onu bir eşya olarak düşünüyorlardı, tıpkı birbirlerini düşündükleri gibi. Onlardan iğreniyordu, alnı çocuksu bir öfkeyle kırıştı.

Cage’e baktı, daha doğrusu insan formunu düşündü. Yakışıklıydı, kahverengi saçları, hafif esmer yüzünü çevreliyordu. Kahverengi gözleri ilk önce alaycılık ve kendine güvenle çalkalanmıştı daha sonraysa şefkatle. Yüzüne biraz önce takındığı gülümsemesi geldi, aniden durakladı ve kendini bir ağaca yasladı. Yorulduğundan değil sadece, durmak istediği için durdu. Sonra Cage’in yanına gelmesini bekledi.

''Yorulduysan taşıyabilirim istersen.''
Kahkahalarla güldü Claudia bu söze, yorulmak kelimesini lügatinden çıkaralı bir yüzyıl olmuştu. Cage’e baktığında ondaki sataşma isteğini görebiliyordu. Bembeyaz dişleriyle dudaklarını ısırarak “Yorulmak kelimesini unutmuşum galiba. Senin demenle hatırladım. Hmm gördüğüm kadarıyla sen kendini zor taşıyorsun.” dedi ardından kurumuş, devasa bir ağacı tek hamleyle yerinden söktü. Ardından başının üstüne kaldırdı, hızlıca çevirdi. Durmaksızın devam ediyordu ki, sıkıldı ağacı bir kenara fırlattı. Sonra parmaklarındaki toprağı ufaladı, tek parmağını şakaklarına dayadı. Sonra aniden arkasındaki devasa kayaya zıpladı –tahmin edin nasıl bir ayakkabıyla- ardından bir çıt sesi çıktı. Ayakkabının tabanı ve topuğu dayanamamıştı, Claudia kayanın üstüne oturarak onları çıkarttı. Sonra kayadan büyük bir hızla zıpladı havada takla atarak yere indi. “Huh, şu ayakkabıları biraz daha dayanıklı üretmeliler.”

Ardından Cage’e baktı o da benzer hareketler yapıyordu. Bunu seyrederken boğazındaki yanmayı hissetti, fenaydı ama dayanabilirdi. Kolundaki saate baktı, epey geç olmuştu şafak vaktiydi. Sabah ayazını hissetmiyordu fakat Cage’in üstsüz olarak buna nasıl dayanacağını da merak ediyordu. Gerçi onun da soğuğu hissetmediğini şimdi anlamıştı. “Burada niye durduk bilmiyorum, sanırım canım durmak istedi.” Dedi bir açıklama yapmaya mecbur hissetmişti. “Şimdi gidebiliriz herhalde.” Orman harmonisinin bozulduğunu hissetmişti, eve de çok bir uzaklık kalmamıştı. O yaprakları ite ite minik patikadan yürümeye başladı. Çıplak ayakları toprağa bastıkça güçlendiğini hissediyordu.