İstenilen Rütbe: Vampir
“ Oswald! Osw! “ karanlık ormanda hızla koşturuyordu. Akşamüzeri güneşi, teninde parıltılara yol açmıştı. Bir insan olsa, göz kamaştırıcı bir elmasa bakmaktan ziyade, dehşetin içinde bir canavara bakıyor olurdu. Neyse ki, şu günlerde ormanlar insanlar için aşırı tehlikeli olağan yerlerdendi… Neyse, neyse… Düşüncelerinin onu işinden alıkoymasına asla izin veremezdi. Odaklan! Odaklan! “ Oswald, nerdesin? “ sesi titrek ve ağlamaklıydı. Neredeyse ağlayacaktı, ama ağlayamazdı ki. Bir vampir gözyaşı dökebilir miydi? Emin değildi, ama bu zamana kadar dökmemişti. Oswald, ilk aşkı olmuştu, her zaman. Bundan sonrada eminim öyle kalacaktı. Bunun başka bir alternatifi asla olamazdı, hatta düşünülemezdi bile. O yüzden endişeliydi, ilk gözyaşı ilk aşkı uğruna dökülebilirdi. Kuru toprak, sıcak güneşte kavrulmuştu bütün gün ve gözyaşlarını emmekten asla şikâyetçi olmazdı. Bir vampir olsun ya da olmasın. Düşüncelerinden kurtulmak için harcadığı yoğun çabanın işe yaramazlığıyla boğuşurken, hassas kulakları ona bir şeyin yakınında olduğunu -hem de oldukça- hissettirdi. Birden ani bir kararla, yere saplanmış bir ok gibi sertçe durdu. Emin olduğu bir şey varsa, onun gibi geleceği görme yetisi olan birisi, onu hala yol alıyor sanabilirdi, neye karar verdiğini farketmesi geç olurdu. Ayaklarını zapt edemiyordu; ileri gitmek için büyük bir çaba içerisindeydiler. Ve vampir gücüne göre, oldukça kuvvetli. Çabası boşa çıkmış, kulaklarında hissettiği bir nefesle ileri doğru atılmıştı. Avcıdan kaçmaya çalışan ceylan misali. Oswald gittiğinden beri fazla ürkek olmuştu, ya da fazla vurdumduymaz. “ O gitti, asla bulamayacaksın, seni cılız vampircik! Ve ne yazık ki, oda seni bir daha bulamayacak. Küllerin hariç tabi ki! “ sesinin şiddetinden güldüğü açıkça belli oluyordu. Daha doğrusu tiksinç bir kahkahaydı. “ Tanıdık bir koku… “ dedi içinden “ Oldukça tanıdık. “ diye devam etti. Gerçekten olabilir miydi? O! Brain! Evet, doğru isim, Brain olmalıydı. Ama yıllar sonra, nasıl, ne şekilde bulmuştu ki onu? “ Tabi ya! “ diye parladı birden zihnindeki saatlerdir işe yaramayan ampul! “ Oswald! Onun gidişi sadece bir kurmacaydı. Şu anda benim onu terk ettiğime dair bir notla çıldırdığına eminim. Seni adi!” Oldukça net ve sertti bu sefer sesi. İçinde tutmaya ihtiyaç duymadan olabildiğince gücüyle kusmuştu içindeki kelimeleri. Önce güçlü ve gayet neşeli bir kahkaha yankılandı ormanın derinliklerinde… “ Bravo cılız! Oldukça yeteneklisin bu konuda. Ama tabi, benim bu işteki ustalığıma taş çıkaracak kadar değil… Zamanla demek isterdim, ama artık zamanın kalmadı. “
Oswald, onu bir kere daha görmeden asla ama asla ölemezdi. Ya da parçalara ayrılamazdı, yanamazdı, küllerinin ormanda savrulmasına izin veremezdi. Bu olmazdı! Onun biricik aşkı olmadan ölüme bile gitmesi imkânsızdı. Oswald! Diye inledi yüreği… Atmasa da hissedebilmek gibi bir işleve sahipti… Tamamıyla onun olan bu kalp, nasıl onsuz ölebilirdi. Hayır, hayır, hayır! Bu acı rüyadan uyanmalıydı… Oh, vampirle uyuyamazdı bile. Acı gerçeklerini asla rüyalarda saklayamazlardı. Çok yazık… Sert ve soğuk bedenleri, acı çekmemeye donanımlı değildi. Bu kadar insan kalabilmişlerdi. Hayır, karar verildi; asla ölmek gibi bir düşünceyi aklına sokmamalıydı “ Seni aşağılık herif! Bütün kemiklerini toz haline getirmeden, bırak! Hemen! “ Çabaladı. Ama birkaç santimden ileri gidememişti, gidemeyecekti. Hala iğrenç nefesi kulaklarındaydı ve bundan kurtulamıyordu. Birden boğazında iki sivri dişin baskısını hissetti. “ Elveda, aşkım. Seni Seviyorum… “ diye sayıklayarak gözlerini yumdu…
“ Asema, aşkım! İyi misin? “ ipeksi sesi kulaklarında defalarca yankılanmıştı. Sanki kaybetmekten korktuğu bir elması tekrar tekrar kontrol ediyor gibi. Evet, oydu. Biricik Oswald’ı… Oswald Malcolm, bir tanesi. Kâbus bitmişti, geriye sadece yaprakların arasından sızan ay ışığında yansıyan aşkları kalmıştı. Sonsuza kadar, sadece o ve Oswald… “Oswald, buradasın. Seni kaybettiğim için çok korktum. Beni bırakma… “ Son cılız çabası sonucu ortaya çıkan bir iniltiydi bu. Biliyordu, her şey bitmişti ve artık gitmeyecekti. Dudaklarını yavaşça onunkilere bastırdı. Onu hissedebilmesi, tekrar tekrar hissedebilmesi çok güzeldi. Dudaklarını onunkilerden çekince fısıldadı “ Asla, her zaman yanındayım. “ Kucağında ilerlerken arkalarında bıraktıkları duman kümesine baktı. Brain, ondan sonsuza dek kurtulmuşlardı. Artık birlikte mutlu olabilirlerdi. Sonsuza kadar… Huzurla başını omzuna yasladı ve mümkün olmadığı halde uyumayı hayal ederek gözlerini kapattı. Huzur verici kokusu ve ona ait bedeni; mükemmel bir birleşimdi… “ Seni Seviyorum, aşkım. “
