[İstenilen Rütbe: Vampir][Not: Kusura bakmayın pek kaliteli bir RP değil fakat RP yazmaya vaktim yok. ödevler başımda...]
“Sonunda bitti!” diye söylendi Sherlock…Sabahtan beri uğraştığı dosya sonunda bitmişti. Bu dosya Muggle coğrafyasında yaşayan büyücü ve cadılarla alakalıydı. Kısıtlamalar, yapılması gerekenler gibi şeyleri içeriyordu. Çoğu kişinin savunduğu şey Muggle coğrafyasında yaşayanlara daha fazla özgürlük tanınmasıydı. Buna uygun bir yasa düzenlemesi yapılmaya başlamıştı. Fakat Sherlock bunun yetersiz olacağını düşünüyordu. Sonuçta bahsedilen şey bir yerde insanların kendilerine hakim olmasıydı. Elbet bir açık verirlerdi. Bu insanların doğasında olan bir şeydi. Ayrıca bir gün mugglelar büyücüleri öğrenecekti ve o zaman unutturma büyüleri de bir işe yaramayacaktı. Bunu herkes biliyordu fakat yine kimse dillendirmeye cesaret edemiyordu. Çünkü herkes bu güzel günlerin bitmemesini ümid ediyordu ve aksini iddaa edenler muhtemelen pek hoş görünmeyecekti…
Dosyayı tekrar kontrol etmeye başladı Sherlock. Bir eksiklik yoktu aslında. Ama kontrol etmek her zaman için en sağlıklı yöntemdi. Bir problem yoktu. ”Tam da beklediğim gibi…” dedi gülümseyerek. Sonra dosyaları masanın sağında topladı. Böyle daha düzenli olmuştu. Ancak enteresan olan 1-2
metre yüksekten bakıldığında, masada ki tüm eşyalar bir yılan ve bir kuru kafa şekli oluşturuyordu. Pek fark eden olmamıştı. Aslında bilinçli yapılan bir şey değildi ama, Sherlock bu düzene alışkındı. Bir çok şekil denemişti fakat en çok bu düzende rahat ediyordu. Daha sonra da pek kurcalamadı bu konuyu.”Parşömenler yerinde, kalemler yerinde, dosyalar yerinde…
Bir sorun… Yok!” diye mırıldandı. Hızlıca sandalyesinden kalktı ve askılığa doğru yürüdü. Kahverengi paltosu ve siyah şapkasını alıp dışarı çıktı… Uzun zamandır dondurma yemeye gitmek istiyordu fakat şu aralar çok meşguldü. Şuan yapabileceği şeyleri düşünmeye başladı. Aklına başta dondurma yemek geldi. Şuan yapacak başka bir iş olmadığına göre kararını vermişti ; Florean Fortescue’nin Dondurma Dükkanı’na gidecekti…
Dükkanın içine bir kral edasıyla girdi. Yürüyüşüyle, bakışlarıyla gerçekten bir kralı andırıyordu ; kendinden emin bakan gözler, dik baş, çivi gibi dümdüz bir vücut… Hızlıca gördüğü bir masaya ilerledi. Beyaz deri koltuklar çok hoş görünüyordu. Her ne kadar Sherlock sadelikten yana olsa da burası gerçekten çok güzel bir yerdi. Etrafa bakındı. En azından 5 tane öğrenci vardı. Kalabalık sayılırdı. Küçük bir çocukken buraya geldiği günleri hatırlamıştı. Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluşmuştu.”Ah çocuklar…” diye kendi kendine mırıldandı. Sesinde geçmişi özleyen bir ton hissediliyordu. Özlemişti de! Tekrar etrafı süzmeye başladı. Pek tanıdık görünmüyordu. Ama olsun. Yalnızlık güzel şeydi Sherlock için. Nasıl olsa tüm ömrünü yarı yalnız geçirmişti. Bu onun için hiçbir şeydi. Aslında bazen anne babasının eksikliğini duysa da küçüklüğü genel hatlarıyla güzel geçmişti…
Menüyü incelemeye başladı.Her zaman yaptığı gibi önce içeriğine baktı.Tabi ki dondurma,pasta dilimi, çeşit çeşit şekerlemeler, klasik içecekler ve choqle özsuyu adında bir içecek… Choqle özsuyu dışında garip bir şey yoktu pek. Sonra fiyatlara bakınmaya başladı.”Yuh!” diye sertçe mırıldandı. Fiyatlar aşırı pahalıydı.” 5 Top dondurma 5 Galleon!Çuvalla kazanmıyoruz parayı, memuruz en nihayetinde.Manyak herifler ya… Zaten yeni bakan da zam mam vermiyor. Ne bu fiyatlar?” sözleri beyninde yankılanırken yüzüne hiçbir şey yanstımıyordu. Sadece aptalca
gülümsemesini takınmış menüyü inceliyordu. Bir salepe 2 Galleon verilir mi
verilmez mi gibi saçma düşünceler geçiyordu beyninden. Fakat etraftakilerin tip tip bakmasıyla ne alacağını seçmeye karar verdi.”5 top dondurma ve bir ateş viskisi olsa… 7 Galleon. E hadi bir de çay içsem 8,5 Galleon.” diye mırıldandı yavaşça.
Sonra ileride tanıdık bir yüz dikkatini çekti. Hızlıca ne yapması gerektiğini düşünmeye başladı. Birden karar vermişti. İlerideki bayana el sallamaya başladı. Bu bayan, Aethra’ydı… Genç ve güzel Büyüceşura Baş Hakimi… Aslında az çok ilgisini çekse de Sherlock’un, şuan gönül işlerinden daha önemli işleri vardı. Büyücedünya en çalkantılı dönemini yaşıyordu ve bu
dönemde kendini düşünmek biraz fazla bencillik olurdu… En azından Sherlock
böyle düşünüyordu. Birden kafasında bir düşünce oluşmuştu.”Bu kadar zamandır Büyücedünya’ya hizmet ediyorum. Neden kendime vakit ayırmıyorum?”Aslında haklıydı. Ömrü boyunca insanlara için iyi bir şeyler yapmaya çalışmıştı. Ve yaptığına da inanıyordu. O zaman neden kendini düşünmüyordu biraz da…
Yeşil gözlerini kadına dikti ve “Hoş geldin Aethra…”
Bu kadını gördüğü zaman hep böyle oluyordu Sherlock’a… İçi kıpır kıpırlaşıyor, kalbi biraz daha hızlı atıyordu. Birden beyninin içinde “Aşık
oluyorsun koca oğlan! Bence bu kadını acilen eve atman lazım!” diye bir ses yankılandı. Bu Walter’ın sesiydi. Bir insanın içinde üç kişilik barındırması kolay olmuyordu. “Walter’ı dinlememelisin Sherlock, duygusal ilişkiler her zaman önemlidir. Bence önce bu kadını tanımalısın…” diye cevap verdi başka bir ses. Bu ise çok bilmiş James’in
sesiydi. Fakat ikisinin sesini bastıracak bir ses yankılandı. “Eğer ikinizde acilen çenenizi kapatmazsanız, St.Mungo’ya gidip, doktorumdan Milorsteaux isteyeceğim…”.Aslında bu sesler Sherlock’un düşünceleriydi. Sadece farklı biçimlerde dile geliyorlardı… Milorsteaux adlı iksir, bu tür vakalarda çok kullanılan bir iksirdi.1879 yılında Michael Holmes ( Sherlock’un büyük büyük babası) bulunmuştu. Diğer kişilikleri saf dışı bırakıyordu.Bunu Sherlock'un ailesinden birinin bulması ironikti...
Kadının saçlarını geriye atması Sherlock’u cezb etmişti. Uzun saç hayranı olan gözleri, bu görüntüye dayanamayıp 1 saniyeliğine kendini saf dışı bırakmıştı. Kadına gülümsedi ve “Farklı olduğunu söylemek isterdim. Fakat pek bir fark yok. Aynı monotonlukla sürüyor hayat. Peki sen nasılsın? Bildiğim kadarıyla Robert West Philps’e dava açılmış? Yoksa sadece dedikodu mu?” dedi gülerek. Aslında kesinlikle dedikoduydu. Fakat Sherlock bir konuşma açmak istiyordu. Boş boş oturmaktan kesinlikle nefret ederdi. En azından bir muhabbet açmalıydı ki, ikisi de sıkılmazdı. Birden aklına bir fikir geldi Sherlock’un… Aethra Fransız’dı… Sherlock’da Fransıca biliyordu… “Où habitez-vous en France?” diye sordu. Bu Fransızca’da Fransa’nın neresinde yaşıyorsun anlamına geliyordu. Gülücükle bu faslı geçiştirdi. Sadece Fransıca bildiğini göstermeye çalışıyordu. Tam olarak hava atmak sayılmazdı. İnsanlara kendini göstermek hoşuna gidiyordu Sherlock’un…
Kızı uzun uzun süzdü Sherlock… Ardından tekrar konuşmaya başladı : “Buraya geldiğine göre dondurma yiyeceksin… O zaman sen
düşün ama benim tavsiyem ateş viskisi ve 5 top dondurma. Toplardan biri çikolatalı, diğeri ahududulu, üçüncüsü yine çikolatalı. Yani 2 top çikolatalı,1 top ahududulu,1 top sütlü,1 top da çilekli dondurma. Sonrası da çay. Ben buraya geldiğim zaman hep bunları alıyorum. Tavsiyelerim bunlar…” dedi ve boş boş boşluğa bakmaya başladı. Gerizekalı gibi görünmek istemiyordu ama aklına hiçbir şey gelmiyordu… Birden beyninde bir ampul yandı… ”Biraz kendinden
bahsetsene, merak ettim açıkcası seni. Yani nasıl birisin, nelerden
hoşlanırsın, şu safkan geyiği hakkında ne düşünüyorsun falan işte…” dedi gülerek.
Fakat ardından pot kırdığını düşünerek hafif hafif kızarmaya başladı. Ardından birden gözleri hafif hafif kızarmaya başladı ve göz bebekleri kıp kırmızı oldu… Walter dizginleri eline almıştı. Ve kesinlikle Sherlock’un izniyleydi bu olay… “Garson!” diye bağırdı ve garsonu beklemeye koyuldu.
Ardından kaşlarını hafif çattı. Garson geldiğinde ise “Bir ateş viskisi, 5 top tabakta dondurma,2 top çikolatalı,2 top sütlü, bir top da çilekli. Aethra senne istersin canım ?” dedi Walter. Ardından beyninin içinde bağrışmalar başladı. “Ne diyorsun beyinsiz herif? Ayıp ayıp!” dedi Sherlock’un sesi. Fakat Walter’ın sesi Sherlock’unkini bastırdı.”Sensin gerizekalı beyinsiz
herif, söylediklerin insan midesine zarar verir. Ayrıca kadınlar sert ve
kendilerine sahiplenen erkekleri severler!”
Sherlock Aethra’nın kendisini bir manyak zannetmesinden
korkarak konuşmaya başladı.”Kusura bakma, hepsi Walter’ın marifeti. Ya biliyorumsaçma geliyor ama ben bedenimi 2 kişilikle paylaşıyorum. Walter ve James adında iki kişi. Biri psikopat sadist manyak, diğeri de bilgiç adam. St.Mungo’daki eski doktorum – evet bir süre orada kaldım ama tehlikeli vaka değildim. Sadece kendimi kontrol etmem için egzersiz yaptırıyorlardı.- bunun babamın uyguladığı şiddet ve asabiyete bağlıyor. Anlıyacağın pek kolay bir çocukluk geçirmedim. Her neyse. Daha sonra bunu yok edebileceğimi söyledi doktorum. Fakat bir süre bununla yaşadığım zaman bana çok yararı dokunduğunu fark ettim. Örneğin biriyle kavga ederken birden Walter açığa çıkıyor ve manyakça konuşmalarıyla birazkorku etkisi yaratıyor. Ama lütfen beni manyak sanma! Ayrıca Walter benim dondurma zevkimi pek beğenmiyor.” dedi gülmeye çalışarak. Evet belli olmuştu. Kızın gözünde tam bir manyaktı.
